بهترین لذت برای نویسنده و بهترین کلمه کی و کدام است؟

شهریار مندنی­‌پور در مصاحبه با مجله‌ی تجربه گفت که کلمه مهم است که زبان آید و اما اولین کلمه‌ی که به زبان می‌آید، بهترین کلمه نیست. او تاکید کرد وقتی پایان کار یک نویسنده قشنگ باشد این همان مرحله‌ای است نویسنده رضایت احساس می‌کند و کلمه‌ی بهترین شکل می‌گیرد. او در ایم مصاحبه گفت: «مهم البته این است که یک فرهنگ لغت هم در ذهنت داشته باشی. موقع نوشتن ، اولین کلمه‌­ای که به ذهن می‎­آید بهترین نیست: والله نیست. به خدا نیست، به پیر و پیغمبر نیست، به همین آفتاب لب بام نیست، به گوشه‌ی جا نماز مادربزرگ نیست، این تن را کفن کردی نیست، به کلمه که اول کلام بود و جز آن هیچ نبود، نیست…باید زیاد خواند و نوشت. این که دوش وقت سحر از غصه نجاتت بدهند، لاف و رندی حافظ است. فرشته‌­ای در کار نیست که بیاید و نجاتت بدهد. حافظ حتی نجوم هم می‌­دانسته و دو زبانه بوده. همه‌­اش توی میخانه پلاس نبوده! خوانده و نوشته و بازنویسی کرده. وقتی بیایی به دنیای ادبیات و نوشتن، غصه‌­ای هم بر غصه‌­هایت اضافه می­‌شود. داستان قوز بالا قوز را که می‌­دانید. اما مملکتِ ادبیات با همۀ تلخی­‌ها و تاریکی­‌هایش، زیبایی‌ها و لذت­‌های خودش را هم دارد. چند بار نوشته‌­ام. در این دنیا هیچ لذتی، هیچ لذتی بالاتر از آن لحظه‌­ای نیست: وقتی که نقطه آخر را می‌­گذاری آخر آخرین سطر داستانت و می­‌دانی داستان خوبی خلق کرده‌ای».»

به نظر این نویسنده بهترین کلمه، کلمه‌ی پایانی و بهترین لذت، لذتی است که وقتی می‌دانی داستانت قشنگ خلق شده است. این بهترین لذت برای یک نویسنده است.